Paulownia Agroleśnictwo Uprawa w Polsce

Agroleśnictwo - Uprawa Paulowni w Polsce jest obiecującym kierunkiem.

Agroleśnictwo. Doskonałe rolnictwo.

Agroleśnictwo ta uprawa Paulowni w Polsce to system gospodarowania na tym samym terenie, który łączy produkcję roślinną i/lub zwierzęcą z drzewami i krzewami. Wynikające z tego współzależności biologiczne oferują wiele korzyści, w tym dywersyfikację źródeł dochodu, zwiększenie produkcji ekologicznej, poprawę jakości wody oraz poprawę siedlisk dla ludzi i dzikich zwierząt.

Praktyki agroleśnicze stosowane obecnie w Stanach Zjednoczonych i w innych miejscach na świecie obejmują uprawy pasowe, pastwiska leśne, pasy ochronne, wiatrochrony, nadbrzeżne pasy buforowe i leśnictwo (specjalna produkcja wyrobów leśnych). Poniżej znajduje się krótkie omówienie każdego z tych głównych systemów.

KORZYŚCI :

• zmiana - znaczna poprawa klimatu,
• 20% obniżenie temperatury w cieniu drzew,
• zmiana - całkowita poprawa stanu gleb wcześniej erodowanych i zubożonych,
• powstawanie próchnicy w glebach piaszczystych i zubożałych,
• Dywersyfikacja źródeł dochodu w produkcji rolnej,
• Szybka regeneracja dużych obszarów zdegradowanej i przesuszonej gleby,
• Wzrost produkcji ekologicznej o 190%,
• rozwój wilgoci i wilgotnego mikroklimatu,
• poprawa ekologii, siedliska dla ludzi i dzikich zwierząt,
• poprawa różnorodności biologicznej,
• retencja i wykorzystanie wody,
• zwiększone opady deszczu.

ALLEY CROPPING (ZBÓJNICTWO W DOLINIE)

Uprawa alejowa to uprawa roślin (zbóż, pasz objętościowych, ziół, warzyw, jagód itp.) pomiędzy drzewami posadzonymi w rzędach. Oznacza to, że między rzędami drzew uprawia się wszystko to, co normalnie uprawia się na polu: zboża, trawę, warzywa, jagody.

W przypadku upraw roślin podejście to nazywane jest "woodland"; w przypadku upraw paszowych - "woodland pasture".

Przestrzeń między rzędami jest tak zorganizowana, aby pomieścić dojrzałe drzewa, jednocześnie pozostawiając miejsce na uprawy w alei. Jeśli w alejach posadzone są rośliny światłolubne, takie jak zboża czy trawy, ścieżki alejek powinny być na tyle szerokie, aby umożliwić dostęp do światła nawet przy dojrzałych drzewach.

Nieoczekiwane fakty dotyczące wydajności rolnictwa

Innym rozwiązaniem jest zaplanowanie zmiany kolejności upraw i zbiorów, gdy wzrost drzew ogranicza dostęp światła. Na przykład, soja lub zboża mogą być uprawiane, gdy drzewa są bardzo małe; w miarę zbliżania się baldachimu drzew, pasza objętościowa może być zbierana na siano; gdy drzewa są dojrzałe, a teren jest bardziej zacieniony, alejki mogą być zajęte przez zwierzęta pasące się lub uprawy tolerujące cień.

Jak w przypadku wszystkich złożonych systemów, uprawa alejowa wymaga starannego i umiejętnego planowania. Rośliny uprawne i drzewa mają wymagania, które niekiedy wymagają stosowania między nimi międzyplonów. Projekt musi zapewniać wystarczającą przestrzeń dla maszyn potrzebnych do utrzymania każdej działalności.

W większości systemów upraw alejowych drzewa sadzi się w prostych rzędach, niekiedy nie zważając na nachylenie terenu i topografię.

Drzewa Paulowni sadzone są w ściśle zorientowanych rzędach, wzdłuż południków na półkuli północnej, aby zminimalizować zacienienie, a prostopadle bliżej równika, aby uzyskać więcej cienia.

Sadzenie drzew Paulowni po łuku lub wzdłuż konturu ma jednak swoje zalety. Należą do nich spowolnienie ruchu wód powierzchniowych i ograniczenie erozji gleby. Drzewa mogą być sadzone w pojedynczych rzędach lub w blokach po kilka rzędów między ścieżkami. Pierwszy rząd bloku sadzony jest na linii konturu; kolejne rzędy sadzone są poniżej linii początkowej w zależności od nachylenia terenu. Ostatni rząd bloku jest sadzony równolegle do konturu, gdzie rozpocznie się następny blok drzew. Szerokość bloków drzew może być różna, ale granice alejek, na których uprawiane są rośliny, są równoległe. Taki układ pozwala uniknąć tworzenia się rzędów węzłowych w alejkach, co ułatwia manewrowanie maszynami rolniczymi. Szerokość korytarzy jest uzależniona od wielkości maszyn.

Jeśli sadzenie konturowe nie jest wykonalne, alternatywą jest sadzenie drzew w układzie zygzakowatym, aby przechwycić lub przynajmniej spowolnić wodę spływającą ze zboczy. Wyspy drzew będą oferować niektóre z tych samych korzyści, jeśli nie będą kolidować z działalnością rolniczą.

Na niektórych obszarach sadzi się szybko rosnące drzewa liściaste lub sosny (gatunki pomocnicze) jako znaczniki, aby zapewnić, że drzewa z głównego zbioru wykształcą proste pnie bez rozgałęzień. Alternatywnie, drzewa przeznaczone do zbioru są sadzone w częstszych rzędach, a następnie przerzedzane i przycinane w miarę wzrostu. Chociaż te wcześnie zebrane drzewa mają niską wartość rynkową, to ich obecność w pierwszych latach wzrostu zwiększa wartość plonu głównego. Celem jest produkcja długich, prostych kłód z niewielką ilością dolnych gałęzi, aby zmaksymalizować zysk z końcowego zbioru. Niezależnie od sposobu zaprojektowania plantacji, drzewa na zewnętrznych krawędziach grup wykształcą więcej gałęzi bocznych lub nawet skręcony pień, co spowoduje niższą wartość kłód.

Przerzedzanie i przycinanie drzew, a także obcinanie gałęzi i dolnych poziomów konarów, zwiększa proces nawożenia gleby, wzmacnia symbiotyczny związek drzew z bakteriami i grzybami oraz zwiększa produkcję składników odżywczych. Drzewa przycinane mają większą wydajność fotosyntetyczną niż drzewa nieprzycinane. Szybsza fotosynteza oznacza, że zużywa się więcej węgla i światła słonecznego, co obniża temperaturę otoczenia. Chłodniejsze środowisko oznacza więcej wody.

Obliczenia wykazały również, że wyciek azotu i innych związków jest zmniejszony o 50% w porównaniu z działką bez drzew. Ponadto korzenie drzew przechwytują składniki odżywcze niewykorzystywane przez uprawy polowe, które w przeciwnym razie zostałyby wypłukane do wód gruntowych. Następnie składniki odżywcze przechwycone przez drzewa wracają do gleby w postaci ściółki.

Opadłe liście roślin liściastych sprzyjają rozwojowi grzybów (ich symbioza z systemem korzeniowym roślin - mikoryza), co znacznie przyspiesza wzrost roślin rolniczych. Odpowiedni dobór drzew eliminuje konkurencję o wilgoć (głównie wybieranie gatunków z korzeniem palowym lub płatowym). Nasłonecznienie lasu jest nieco niższe niż otwartych pól, ale pozostałe korzystne czynniki, jak również bezpośrednie korzyści z drzew (miód, orzechy itp.) zwiększają plonowanie działki nawet o 190% i dodają dywersyfikacji w przypadku, gdy jeden z komponentów nie daje plonu.

Obecność drzew zwiększa liczbę gatunków ptaków, które są skuteczne w zabijaniu szkodników.

Jako drzewa można wykorzystać również trzy gatunki lip (drobnolistną, wielkolistną i mandżurską) oraz klon polny. Te potężne rośliny miododajne dają w ciągłych nasadzeniach do 1000 kg miodu z hektara.

LEŚNICTWO

Kombinacje drzew i pastwisk nazywane są agroleśnictwem. Drzewa liściaste (czasem orzech włoski) i/lub sosny sadzone są w pojedynczych lub wielokrotnych rzędach, a zwierzęta pasą się między nimi.

Las chroni zwierzęta przed wiatrem, a glebę przed erozją, użyźnia ją i poprawia. Ponadto zwierzęta mają możliwość schowania się w cieniu w upalne dni, czego nie mają podczas wypasu na polach. Drzewa zmniejszają również liczbę muchówek, które są bardzo uciążliwe dla zwierząt (muchówki są wzrokowcami i nie lubią cienia).

WIATROCHRONY LUB PASY OCHRONNE

Drzewa sadzone są w pojedynczych lub wielokrotnych rzędach wzdłuż krawędzi pola w celu zmniejszenia wpływu wiatru na uprawy lub zwierzęta gospodarskie. Wykazano, że wiatrołomy zmniejszają siły wiatru w kierunku poziomym, co odpowiada co najmniej dziesięciokrotnej wysokości drzew. Zmniejsza się erozja wietrzna i wodna, tworząc jednocześnie bardziej wilgotny mikroklimat korzystny dla upraw. Zimą wiatrochrony zatrzymują śnieg, a uprawy ozime lub zwierzęta gospodarskie są chronione przed lodowatymi wiatrami. Owady pożyteczne w wiatrołomach znajdują stałe siedlisko, co zwiększa ochronę upraw.

Chociaż drzewa konkurują o dostępną wodę wzdłuż granicy między wiatrołomami a rzędami upraw, potencjalnie zmniejszając plony obok wiatrołomu, efekt netto dla produktywności jest pozytywny. W rzeczywistości, nawet na terenach dobrze przygotowanych do upraw wysokiej jakości, wiatrołomy mogą zwiększyć plon całego pola pod wiatr o 20%, nawet jeśli wiatrołomy są wliczone w całkowitą powierzchnię upraw.

Wiatrołapy mogą być zaprojektowane specjalnie w celu zapewnienia schronienia zwierzętom gospodarskim. Badania wykazały korzyści ekonomiczne wynikające z ochrony przed chłodem wiatru, który jest głównym stresem doświadczanym przez zwierzęta gospodarskie żyjące na zewnątrz w zimie.

Wiatrołomy zmniejszają koszty paszy, zwiększają produkcję mleka i poprawiają sukces cielenia.

Oprócz ochrony upraw Paulowni i zwierząt gospodarskich, wiatrołomy oferują inne korzyści. Pomagają one dzikim zwierzętom, na przykład poprzez zapewnienie długiego korytarza, wzdłuż którego zwierzęta mogą się bezpiecznie przemieszczać.

Pasy ochronne można przekształcić w dodatkowe ośrodki dochodów: dzierżawy myśliwskie, selektywna wycinka drzew, handel drewnem opałowym i specjalnymi produktami leśnymi to tylko niektóre z możliwości.

Wszystkie rodzaje drzew w tym Paulownia mogą być wykorzystywane jako wiatrochrony. Jednak drzewa liściaste, nawet w wielu rzędach, stracą swoją skuteczność, gdy stracą liście. Dla całorocznego użytkowania niektóre wybrane gatunki powinny być zimozielone. Należy uwzględnić drzewa szybko rosnące; gatunki niekonkurencyjne o głębokim systemie korzeniowym najlepiej sadzić wzdłuż krawędzi. Regularne głębokie motyczenie wzdłuż brzegów zapobiegnie przedostawaniu się korzeni do rzędów zbóż. Jeśli niektóre drzewa są regularnie wycinane, na ich miejsce można posadzić nowe, organizując w ten sposób długoterminową rotację wiatrołomu.

ŁĘGOWE PASY BUFOROWE

Drzewa, trawy i/lub krzewy posadzone wzdłuż strumieni lub rzek nazywane są buforami łęgowymi lub pasami infiltracyjnymi. Nasadzenia te mają za zadanie opóźnić przemieszczanie się gleby, nadmiaru składników odżywczych i chemicznych pestycydów z powierzchni ziemi, zanim trafią one do cieków wodnych. Umacniają również brzegi rzek. Na gruntach ornych, gdzie zainstalowano drenaż garncarski w celu poprawy odwadniania, zanieczyszczona woda może spływać bezpośrednio do strumieni. Tereny podmokłe, zorganizowane jako bufory, mogą przechwytywać i oczyszczać wodę z drenażu, zanim dostanie się ona do cieku wodnego.

Tereny leśne wzdłuż rzek służą innym potrzebom społeczności, głównie poprzez magazynowanie wody i pomoc w zapobieganiu erozji brzegów, co zmniejsza zamulenie w dolnym biegu rzeki. Obszary te chronią i wzmacniają również środowisko wodne. Cień nad wodą sprawia, że jest ona chłodniejsza, co jest warunkiem koniecznym dla wielu pożądanych gatunków wodnych. Jednocześnie pasy buforowe stanowią siedliska dzikiej flory i fauny oraz mogą być wykorzystywane do produkcji specjalnych produktów leśnych.

ROLNICTWO LEŚNE. POZYSKIWANIE SPECJALNYCH PRODUKTÓW LEŚNYCH

Gdy naturalne grunty leśne są wykorzystywane zarówno do produkcji drewna, jak i do rolnictwa pomocniczego, stają się systemem agroleśniczym.

Oprócz produkcji kłód i drewna bilansowego, grunty leśne mogą przynosić dochody z wielu innych produktów. W przyszlosci lasy Pauowni gospodarcze oferują wiele niedrzewnych "specjalnych produktów leśnych", które zapewniają przepływ gotówki bez konieczności jednorazowego pozyskania starych drzew.

Liczba produktów, które mogą wytwarzać lasy, jest ograniczona jedynie wyobraźnią właścicieli i ich umiejętnością rozpoznania i wykorzystania tego lukratywnego rynku. Poniżej podano kilka przykładów:

• owoce, orzechy, jagody,
• miód i inne produkty pszczelarskie,
• grzyby,
• zioła i rośliny lecznicze,
• materiały do wykonania koszyków lub wyplatania krzeseł,
• igły sosnowe, gałęzie, szyszki,
• materiały roślinne jako suszone lub świeże ozdoby,
• substancje aromatyczne,
• słupki ogrodzeniowe, drewno opałowe, drewno wędzarnicze,
• ozdobne lub nietypowe materiały leśne, np.
• substancje barwiące,
• nasiona drzew i krzewów, sadzonki i pozostałości leśne,
• węgiel.